Włosy splecione historią
Warkocze, będące sztuką zaplatania włosów były znane już w 3500 roku p.n.e., symbolizowały status społeczny, przynależność kulturową oraz przekonania religijne i obyczajowe. Według antropologów najstarsze dowody zaplatania warkoczy wywodzą się z Afryki Północnej. Celem tych fryzur była identyfikacja z konkretnym plemieniem, ponieważ każde plemię splatało włosy w nieco inny, charakterystyczny sposób.
W Starożytnym Egipcie warkocze były związane ze statusem społecznym, przez co jedynie wysoko urodzeni mogli nosić fryzury z warkoczami. Kobiety i mężczyźni nosili peruki utworzone ze specjalnych splotów, by przedłużyć sobie w ten sposób włosy. Mężczyźni z rodzin królewskich, dodatkowo zaplatali warkocze na brodzie, gdyż taki warkocz traktowano jako symbol boskości.
W Starożytnej Grecji długie i zaplecione włosy były także przywilejem wyższych sfer. Podobnie jak w Egipcie, był to element odróżniający uprzywilejowane grupy społeczne od niewolników, którzy byli goleni na łyso.
Warkocze znane były także we wczesnych okresach dynastii mandżurskiej Qing, kiedy to wprowadzono nakaz noszenia warkocza przez mężczyzn z wyższych warstw i urzędników. Starannie splecione włosy były oznaką wierności cesarzowi. Rozpuszczone włosy, pozostawione w nieładzie oznaczały przynależność do niskiego stanu.
Indianie nadawali warkoczom duże znaczenie kulturowe, gdyż ścięty warkocz wroga traktowali jako trofeum wojenne.
W kulturze słowiańskiej włosy splecione w jeden warkocz były symbolem panieństwa, gdyż panna mogła nosić długi warkocz do momentu wydania jej za mąż. Po ceremonii zaślubin kobieta zaplatała dwa warkocze, symbolizujące więź z Bogiem i z mężem. Wśród dawnych ludów pogańskich wierzono, że warkocze skrywają w sobie magiczne moce, były utożsamiane z siłami miłości i płodności. Warkocz często utożsamiano z symbolem dobrobytu i ochroną przed negatywnymi urokami.